jest takie miejsce u zbiegu dróg nuty

Choiny i Wojtasa. Nowe osiedle miałoby powstać u zbiegu ul. Choiny i Wojtasa (fot. Maciej Kaczanowski) Ratusz zamierza dopuścić budowę mieszkań na terenach położonych u zbiegu ul. Choiny i 10. JEST TAKIE MIEJSCE. słowa: Jan Pietrzak muzyka: Zbigniew Ray. Jest takie miejsce u zbiegu dróg, Gdzie się spotyka z zachodem wschód Nasz pępek świata, nasz biedny raj Jest takie miejsce, taki kraj. Nad pastwiskami ciągnący dym, Wierzby jak mary w welonach mgły, Tu krzyż przydrożny, tam święty gaj Jest takie miejsce Digital Watermarks can also talk to the consumer.So don’t be surprised if one day the cow on the cream cheese package talks to you. RT @Bogdan_Rzonca: Dziś mieszkańcy Brukseli a także liczne delegacje z całej Europy poznają Polskę! W ramach dnia polskiego, regiony Naszego Kraju promują kulturę, zabytki i potrawy prosto z Polski! 🇵🇱🇪🇺 „Jest takie miejsce u zbiegu dróg, Gdzie się spotyka z zachodem wschód” 🇵🇱🇵🇱🇵🇱 Wyniki wyszukiwania: Taki kraj nuty na taki kraj (223474) Wszystkie (223515) Wykonawcy (41) "Jest takie miejsce u zbiegu dróg, Gdzie się spotyka z zachodem nonton film all of us are dead sub indo. Szlak Nut Kaszubskich U zbiegu drogi krajowej nr 6 i ul. 12 Marca stanął kolejny element Szlaku Nut Kaszubskich. Kamienna kolumna przedstawia postać kobiety i mężczyzny w kaszubskich strojach i kierunek, w którym należy się udać, aby zwiedzić szlak. Jest to piętnasty postument, który informować ma wjeżdżających do Wejherowa, gdzie znajdują się charakterystyczne dla naszego regionu kaszubskie nuty. Szlak Nut Kaszubskich to jedna z atrakcji turystycznych w Wejherowie, którą warto zobaczyć. Fragmenty tradycyjnej wyliczanki umieszczone w różnych częściach miasta, tworzą trasę wiodącą pośród najpopularniejszych atrakcji turystycznych. Piętnaście postumentów zostało tak wkomponowanych w miejską przestrzeń, aby przy okazji podróży za melodią, zaprezentować turystom główne atrakcje miasta. Podążając za kolejnymi elementami piosenki, turyści, ale także mieszkańcy, odkryją nie tylko całą wyliczankę, ale też samo miasto i jego historię. Autorami postumentu są wejherowscy artyści - Artur Wyszecki i Tomasz Morek. - Powstawaniu szlaku towarzyszyło kilka głównych założeń, jednym z nich było ułatwienie zwiedzania miasta i poznawanie jego historii i tradycji – mówi Beata Rutkiewicz, zastępca prezydenta Wejherowa ds. rozwoju miasta. - Wejherowo jest też silnie związane z kulturą regionu, stąd za elementy prowadzące szlak wybrano właśnie kaszubskie nuty. Szlakiem kultury Trasa nut kaszubskich została urozmaicona i wiedzie nie tylko od zabytku do zabytku. Początek szlaku wyznaczony został przy wjeździe do Wejherowa, przy ul. 12 Marca. Następny znajduje się przy Kościele św. Anny, najstarszym miejskim zabytku, ufundowanym jeszcze przez Jakuba Wejhera, założyciela miasta. W tym miejscu turyści mogą zobaczyć nie tylko świątynię, ale także obraz Matki Boskiej Wejherowskiej, z którym wiążą się znane historie o cudach czy krypty, w których spoczywają Wejherowie i Przebendowscy, dobroczyńcy miasta i klasztoru. Po drodze turyści i mieszkańcy podążający za melodią, poznają uroki miejskiego krajobrazu, zatrzymają się w parkach i w urokliwej okolicy rzeki Cedron, przejdą deptakiem Starego Miasta, trafią też na Rynek, gdzie znajduje się pomnik Jakuba Wejhera i ratusz, w którym można zobaczyć salę tradycji, makietę miasta i celę więzienną z czasów, gdy dzisiejsza siedziba lokalnych władz była także posterunkiem pruskiej policji. Na szlaku znajdują się również najważniejsze obiekty związane z lokalnym życiem kulturalnym. Na pieszych wędrowców czeka nowoczesny i oryginalny architektonicznie budynek Filharmonii Kaszubskiej, w którym swoją siedzibę ma również Wejherowskie Centrum Kultury. Z tarasu Filharmonii widoczna jest urzekająca panorama miasta. Ostatni przystanek na szlaku stanowi Pałac Przebendowskich, w którym znajduje się Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej. W jego pobliżu znajduje się rzeźba Kaszuby siedzącego na ławce, która została zainstalowana jako ostatni, piętnasty drogowskaz szlaku. Obok postaci umieszczony został kamień z wygrawerowanym całym alfabetem, a także przycisk, który po wciśnięciu uruchamia nagranie z wykonaniem całej wyliczanki, znanej z poszczególnych elementów spotykanych na szlaku. Giszowiec nazywany też osiedlem ogrodem zyska nowe atrakcyjne miejsce. Zakład Zieleni Miejskiej podpisał umowę na budowę fontanny solankowej w Giszowcu. Inwestycja powstanie u zbiegu ulic Wojciecha i Batalionów Chłopskich i jest wynikiem głosowania mieszkańców w budżecie obywatelskim. Po zimowej przerwie, od 1 kwietnia będzie można ponownie korzystać z tężni solankowej w parku Zadole. Tężnia solankowa, która powstała w ramach katowickiego budżetu obywatelskiego w 2019 roku była jedną z pierwszych w regionie. Kolejną inwestycją wykorzystującą solankę, będzie fontanna solankowa, również wybrana do realizacji w ramach BO. Projekt uzyskał ponad 3 tys. głosów mieszkańców. – W ramach ośmiu dotychczasowych edycji BO katowiczanie wybrali łącznie prawie 1000 projektów, z których ponad 800 o łącznej wartości ok. 118 mln zł już zostało zrealizowanych. Powstały nowe ławki, chodniki, drogi rowerowe, zielone skwery, boiska, wodne place zabaw w Dolinie Trzech Stawów i na osiedlu Tysiąclecia, lodowisko w Murckach i tężnia solankowa w Parku Zadole. Z efektów projektów korzystają tysiące mieszkańców – mówi Marcin Krupa, prezydent Katowic. – Budowana w Giszowcu fontanna będzie drugim miejskim obiektem wykorzystującym solankę. Od 2019 roku w parku Zadole, przy ul. Wczasowej znajduje się, znacznie większa od planowanej fontanny, tężnia solankowa. Ona także powstała jako projekt z budżetu obywatelskiego – dodaje prezydent. Fontanna solankowa powstanie u zbiegu ulic Wojciecha i Batalionów Chłopskich. Poza postawieniem samego wodotrysku zrealizowane zostanie również zagospodarowanie terenu znajdującego się w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Polegać ono będzie na wyznaczeniu ścieżek, urządzeniu zieleni oraz umieszczenie elementów małej architektury, takich jak np. ławki czy kosze na śmieci. W Giszowcu powstanie więc nowa atrakcyjna przestrzeń dla mieszkańców. Zgodnie z umową wszystko powinno być gotowe jeszcze w tym roku. Umowa zawarta jest pomiędzy katowickim Zakładem Zieleni Miejskiej, a firmą Bestlajk z Będzina. Koszt fontanny wyniesie ok. 520 tys. złotych. Jednak aby doszło do podpisania tej umowy, katowicki ZZM musiał przeprowadzić aż 8 postępowań przetargowych. – Sytuacja na rynku wykonawców jest bardzo trudna. Już od dłuższego czasu ceny w budownictwie zmieniają się bardzo dynamicznie i stąd tak duży problem na wyłonienie wykonawcy tej inwestycji – mówi Magdalena Biela, zastępca dyrektora Zakładu Zieleni Miejskiej w Katowicach. C. d. pod zdjęciem. Tężnia solankowa w parku Zadole Zanim skorzystamy ze zdrowotnych właściwości solanki w Giszowcu, można będzie skorzystać z zalet tężni solankowej w Zadolu. Już od najbliższego weekendu katowiczanie będą mogli korzystać z dobroczynnych właściwości solanki, gdyż od 1 kwietnia tężnia w parku zacznie działać. Nowością dla odwiedzających będzie ustawiony w pobliżu tężni jeden z trzech miejskich fortepianów, który tak jak dwa inne stojące w centrum miasta, jest ogólnodostępny. Można się więc spodziewać, że inhalującym się spacerowiczom będą często towarzyszyły przyjemne dla ucha nuty fortepianu. Tężnia jest zasilana solanką Zabłocką z Dębowca, wydobywaną od 1892 roku z odwiertu „Korona” z głęboko położonych złóż wód leczniczych – solanek jodkowych. Jest to naturalny surowiec o potwierdzonych właściwościach leczniczych przeznaczony do pielęgnacji zdrowia i urody, tradycyjnie stosowany do kąpieli i inhalacji. Fontanny i tężnie solankowe poprzez tworzenie mgiełki z jodowanej wody przyczyniają się, według ekspertów, do poprawy zdrowia osób przebywających w ich pobliżu. Wdychanie solanki może pomóc walczyć z takimi problemami zdrowotnymi jak np.: nadciśnienie tętnicze, schorzenia zatok i górnych dróg oddechowych, alergie, nerwica wegetatywna, niedoczynność tarczycy, czy choroby reumatyczne. Warto jednak pamiętać, że występują także przeciwwskazania dla wdychania mgiełki solankowej przez niektóre osoby. Przed korzystaniem z dobrodziejstw tężni należy więc bezwzględnie zapoznać się z dostępnym na miejscu regulaminem. Materiał powstał przy współpracy z miastem Katowice. Fot. R. Kaźmierczak. Katalog Dorota KoziołUroczystości, Scenariusze"100-lecie szkoły podstawowej w mszance" - scenariusz uroczystości Scenariusz uroczystości "100-lecie szkoły podstawowej w Mszance" Nauczyciel... jakże wiele to słowo znaczy. O losy jego na przestrzeni wieków upominało się wielu. Już w XVI wieku Andrzej Frycz Modrzewski z całej mocy podkreślał, jak ważne jest dla Rzeczpospolitej, aby broniła stanu nauczycielskiego wszelkimi sposobami i ochraniała go. Również Józef Ignacy Kraszewski, ogarniając swym sercem życie całego narodu, nie zapomniał i o nauczycielach. Akcentował konieczność wypełniania przez nich zadań narodowych, takich, jak rozwijanie polskości w warunkach wynaradawiania. W postaci polskiego pedagoga szczególnie mocno zaznaczył się motyw żarliwego patriotyzmu. Nauczyciele podtrzymywali ducha narodowego, strzegli młodzież przed deprawacją, krzepili serca miłością ojczyzny. To oni uczyli zasad humanitaryzmu i poszanowania drugiego człowieka. Nadal wychowują mądrością, uczą szlachetnej postawy niesienia pomocy wszystkim potrzebującym oraz walki z nieprawością i złem. Chciałabym słowa zakląć w perły, aby obsypać nimi Was; Chciałabym niebu skraść szafiru, a gwiazdom migotliwy blask, by nimi ubrać Waszą skroń... Niestety, nie ma takich czarów i nawet dobrze, że tak jest - - w naszych uśmiechach więcej żaru i wdzięczność macie naszych serc. Dzisiejszy dzień jest wyjątkowy, bo wzbogacony w nowe treści... Nie jest to jakiś sen nasz nowy, lecz... cień zadumy w sobie mieści... Gdyby mieć najpiękniejsze na świecie diamenty, gdyby mieć miliony w szkatułkach zamknięte, może wtedy moglibyśmy spłacić te odwieczne długi Waszej ciężkiej pracy i wielkie zasługi wieloletniej opieki trudu, poświęcenia, nocy nie przespanych i wyrozumienia. Lecz... diamentów i złota my nie posiadamy. Serca swe i miłość w zamian Wam oddamy... Ponieważ jest to dzień szczególny, pragniemy rozpocząć uroczystość od krótkiego przedstawienia historii powstania szkoły. Z kroniki szkoły- wpis z 1917 r. Chcąc podać dokładna historyję rozwoju tutejszej szkoły trzebaby mieć przed sobą akta tyczące tej sprawy, a tych brak zupełny, gdyż w wojnie światowej, której terenem była i Mszanka zostały zupełnie zniszczone. Jakkolwiek podane fakta zgodne są z prawdą to jednak nie są one dokładne, bo oparte tylko na pamięci piszącego, jak również i informacji mieszkańców. W listopadzie 1903 r. oddano do użytku budynek szkoły składający się z 1 klasy na 50 dzieci i mieszkanie dla nauczyciela jako też budynków gospodarskich i dnia 16 listopada 1903r. uroczyście naukę rozpoczęto. Po rok 1903 dzieci tutejszej gminy nie uczęszczały nigdzie do szkoły. Nieliczne jednostki mieszkańców przyswoiły sobie sztukę czytania i to tylko druku na książce do nabożeństwa w czasie wieczorów zimowych u jednego z miejscowych gospodarzy, który sam nie wiadomo gdzie, tę sztukę posiadł. W pierwszym roku istnienia szkoły ściągnięto na naukę dzieci w wieku od 6 do 10 roku życia i utworzono z nich 2 równorzędne oddziały stopnia I. Pierwszym nauczycielem został Jakub Skwara, który postanowił pracować nie tylko w szkole nad dziatwą, ale także nad ludem, by nazwa "nauczyciel ludowy" nie była czczem mianem. Toteż w 1905 r. założono uroczyście czytelnię. Krakowskie Towarzystwo Oświaty Ludowej dostarczyło książek, których liczba wynosiła do roku 1914, 130 egzemplarzy. Początkowo urządzano odczyty, które z biegiem czasu wskutek zapoznania się ze sztuką czytania starszej młodzieży, ograniczyły się do wypożyczania książek i czytania w domu. Nadmienić należy, że poczytność była wielka, szczególnie dzieła historycznego. Z ubolewaniem zaznacza się, że biblioteka ta doszczętnie zniszczoną została wskutek inwazji nieprzyjacielskiej. Nauka w jednoizbowej szkole odbywała się przez 7 lat, aż do 1910 r., kiedy to ukończono budowę drugiej sali lekcyjnej. Drugim stałym nauczycielem został Jan Wajda. Odtąd nauka odbywała się już normalnie. Niestety tylko do 1914r. Burze dziejowe dotknęły bowiem także Mszankę. 'Opowiedz nam, moja ojczyzno jak matka dzieciom ciekawym, o latach znaczonych blizną wiekach chwały i sławy. O wojach Mieszka nam powiedz, o słupach nad Odrą stawianych. Niech niesie Twoją opowieść wiatr halny i morskie skwały. Matczynej ucz nas miłości, jak ojciec w życie wprowadzaj, nie żałuj serdecznej troski, za trudy szczodrze nagradzaj. Biel śniegu i żar czerwieni i orły dumne, piastowskie, to wieczne symbole tej ziemi najbliższej sercu, bo polskiej! Wytłumacz nam, tak jak umiesz skąd czerwień i biel sztandarów. Niech ludzie żyją tu w dumie, że taki wydał ich naród. (Janusz Szczepkowski- "Opowiedz nam. Ojczyzno") Już w czerwcu 1914r. po wypadkach sarajewskich czuć było w powietrzu nadciągającą burzę wojny. Wypadki polityczne toczyły się szybkim tempem i dnia 1 sierpnia 1914 r. ogłoszono ogólną mobilizację. Wszystkich mężczyzn wojskowo wykształconych do 42 roku życia powołano pod broń. Nie było domu, gdzieby nie żegnano ojca, męża, syna lub brata. recytacja CHŁOPIEC: - Bywaj dziewczę, zdrowe, ojczyzna mnie woła! Idę za kraj walczyć wśród rodaków koła; I choć przyjdzie ścigać jak najdalej wroga, Nigdy nie zapomnę, jak mi jesteś droga. Po cóż ta łza w oku, po cóż serca bicie? tobiem winien miłość, a ojczyźnie życie! Pamiętaj, żeś Polka, że to za kraj walka, Niepodległość Polski to twoja rywalka. DZIEWCZYNKA: - Czuję to, bom Polka! Ojczyzna w potrzebie, Nie pamiętaj o mnie, nie oszczędzaj siebie, Kto nie zna jej cierpień i głos jej przytłumi, Niegodzien miłości i kochać nie umie. Nie oszczędził los i tutejszej szkoły, gdyż kierownik jej musiał zgłosić się do służby wojskowej. W szkole pozostał tylko jeden nauczyciel. Mimo toczącej się wojny nauka rozpoczęła się normalnie, lecz trwała tylko od 1 do 10 września, gdyż cofające się wojska austro-węgierskie zajęły budynek szkolny na swe pomieszczenie. Niedługo tu jednak popasały, gdyż naciśnięte przez Rosjan cofały się dalej na zachód. Przyszła inwazyja nieprzyjacielska. Po wycofaniu się ostatnich oddziałów wojsk austriacko-węgierskich, przez wieś tutejszą przechodziły wojska rosyjskie, maltretując wystraszonych mieszkańców, niszcząc i rabując ich mienie. Wypadki wojenne zmusiły jednak Rosjan do cofania się, dając im oparcie pod Gorlicami, a wieś nasza stała się terenem długich i uciążliwych walk pozycyjnych. Środkiem wsi od zachodu na wschód ciągnęły się rowy strzeleckie, tak, że południową część wsi zajmowały wojska austriacko-węgierskie, a północną - rosyjskie. Budynek szkolny znajdował się między liniami obronnymi. Ludność miejscowa, przywiązana do swych siedzib, pozostała na miejscu, nie wiedząc na jakie okropności wojny narażoną będzie. recytacja - "TA, CO NIE ZGINĘŁA" Rozdzielił nas, mój bracie, zły los i trzyma straż. W dwóch wrogich sobie szańcach patrzymy sobie w twarz. W okopach pełnych jęku, wsłuchani w armat huk, stoimy na wprost siebie ja - wróg twój, ty - mój wróg! Las płacze, ziemia płacze, w pożarach stoi świat, a ty wciąż mówisz do mnie: - To ja, twój brat... twój brat! O nie myśl o mnie, bracie, w śmiertelny idąc bój i w ogniu moich strzałów jak rycerz mężnie stój. A gdy mnie z dala ujrzysz, od razu bierz na cel i do polskiego serca moskiewską kulą strzel. Bo wciąż na jawie widzę i co noc mi się śni, że ta, co nie zginęła, wyrośnie z naszej krwi. Pożar i pociski armatnie niszczyły budynki mieszkalne i gospodarskie. Budynek szkolny należał do tych, które były uszkodzone częściowo. (piosenka: "MIEJCIE NADZIEJĘ") Dziś często nie zdajemy sobie sprawy, jak ogromne i trudne problemy stanęły przed Polakami u progu wolności. Jak wiele potrzeba było do ich rozwiązania: pracy i pieniędzy, myśli politycznej, ekonomicznej i technicznej, inicjatywy i codziennego trudu. Dziś w przeddzień rocznicy odzyskania niepodległości, warto zwrócić się wdzięczną myślą ku naszym dziadkom i pradziadkom, wspomnieć, jak z patriotyzmu i entuzjazmu, z walki i idei wyłoniła się Polska. recytacja: Synkowie moi, poszedłem w bój jako wasz dziadek, a ojciec mój, jak ojca ojciec i ojca dziad, co z Legionami przemierzył świat, szukając drogi przez krew i blizny do naszej wolnej Ojczyzny! Synkowie moi, da nam to Bóg, że spadną wreszcie kajdany z nóg, i nim wy męskich dojdziecie sił, jawą się stanie, co dziadek śnił, szczęściem zakwitnie krwią wieków żyzny łan naszej wolnej Ojczyzny. śpiew: "MASZERUJĄ STRZELCY" recytacja: Starym ojców naszym szlakiem przez krew idziem ku wolności! Z dawną pieśnią, dawnym znakiem, my żołnierze sercem prości, silni wiarą i nadzieją, że tam, kiedyś, świty dnieją. Starym ojców naszych szlakiem przez krew idziem w jutra wschody, z dawna pieśnią, dawnym znakiem, na śmiertelne idziem gody, by z krwi naszej życie wzięła Ta - co jeszcze nie zginęła. W pamiętnym roku szkolnym 1918/ 1919 szkoła w Mszance czynna była tylko przez 4 miesiące z powodu epidemii "hiszpanki" i braku opału. 10 listopada 1918r. poniosła szkoła tutejsza bolesną stratę przez śmierć katechety śp. ks. Andrzeja Kielarka- proboszcza i kanonika tutejszej parafii. Żal po stracie księdza proboszcza mieszał się z radością odzyskania wolnej Polski. Orły austriackie zastąpiono godłami polskimi, a grono tutejszej szkoły złożyło uroczyste ślubowanie Państwu polskiemu. Ach, jakże 'mi nie mówić o tych dniach radości, o tej chmurnej jesieni, gdy w szumiącym wietrze szedł nad wieś rodzinną pierwszy powiem wolność. Kiedyśmy pełną piersią pili to powietrze, nocą w ciemnych alejach stłoczeni szpalerem czekając, aż zapłonie świt nad Belwederem. Jagże ciebie przywitać, radosna swobodo? i czym uczcić najpiękniej? chyba tym uśmiechem i młodzieńczej poezji burzliwą urodą, co szła spiewem przez miasto i wracała echem. (Antoni Słonimski "Niepodległość") Po rozpadnięciu się Austrii wojska znajdujące się na frontach wracały do domu. Niestety, nie wrócili wszyscy, wielu padło na polu walki, walcząc pod obcymi sztandarami, a z byłych uczniów szkoły tutejszej zginęli: Jan Śliwa, Stanisław Lepa, Jan Wresiło, Wojciech Gubała, Jan Rycek, Jakub Szpyrka, Jakub Bobola. recytacja: Jest takie miejsce u zbiegu dróg, gdzie się spotyka z zachodem wschód, nasz pępek świata, nasz biedny raj; jest takie miejsce, taki kraj. Nad pastwiskami ciągnący dym, wierzby jak mary w welonach mgły; tu krzyż przydrożny, tam święty gaj; jest takie miejsce, taki kraj. Kto tutaj zechce w rozpaczy tkwić, załamać ręce, płakać i pić, ten święte prawo ma bez dwóch zdań; jest takie miejsce, taki kraj. Nadziei uczą ci, co na stos umieli rzucić swój życia los, za ojców groby, za trzeci maj; jest takie miejsce, taki kraj. Z pokoleń trudów, z ofiarnej krwi zwycięskiej chwały nadejdą dni. Dopomóż, Boże, i wytrwać daj! Tu nasze miejsce, to nasz kraj. Szkołę międzywojenną nękają braki funduszy, ale nauka trwa. Co roku 1 września uczniowie i nauczyciele rozpoczynają pracę. Ale był i inny wrzesień. Nie otworzyły się wówczas bramy polskich szkół. Tornistry leżały gdzieś zapomniane. Nie uśmiech i nie radość, ale głucha i bezsilna rozpacz targała serce każdego polskiego dziecka i każdego Polaka. Pogodne wrześniowe niebo pociemniało od czarnych skrzydeł niemieckich samolotów. Grad bomb sypał się na nasze wioski i miasta. Wróg siał strach i grozę. Pożary biły w niebo łunami ognia i dymów, a głuchy warkot czołgów dudnił dzień i noc po polskich drogach. recytacja - JAN BRZECHWA "PIOSENKA ŻOŁNIERSKA" napisana we wrześniu 1939r. Gdy padnie słowo "Ojczyzna", Wierny odpowie głos, I odmłodnieje siwizna, I odmłodnieje los, Nad Wisłą burza zawisła, W burzy młodnieje śpiew, W Wiśle woda nie wyschła, W żyłach nie wyschła krew. O, matko, mundur mi podaj - Ten sprzed dwudziestu lat, Krew moja jest znowu młoda Jak rozmarynu kwiat. O, matko, mój mundur szary Bóg mi kulami szył, Kulami uczył mnie wiary, Kiedy już brakło sił. Żołnierskie podaj mi buty - Te sprzed dwudziestu lat, W takt dumnej żołnierskiej nuty Pomaszeruję w świat. Co serce w prostocie wyzna, Tego nie trzeba kryć: Gdy padnie słowo "Ojczyzna", Znów będzie warto żyć. Szkoła w Mszance wskutek działań wojennych została zupełnie zniszczona. Nauczyciele wiele czasu i sił poświęcili na to, by stworzyć choćby najskromniejsze warunki do pracy. Wiele lat trzeba było czekać na prawdziwe odrodzenie szkoły. Dopiero w 1969r. społeczność Mszanki mogła być dumna z nowego budynku. O tym, jak wszystkim bardzo zależało na wybudowaniu nowej szkoły, pamiętają nie tylko nauczyciele i rodzice, ale także uczniowie, bowiem oni również uczestniczyli w tym dziele. Wszelka pomoc okazywała się niezbędną, gdyż piętrzące się trudności finansowe i organizacyjne, można było pokonać tylko dzięki czynom społecznym. W gazecie "Nowiny rzeszowskie" z dnia 20 sierpnia 1969r. odnajdujemy zapowiedź doniosłej uroczystości: MSZANKA MA 600 LAT Mieszkańcy Mszanki przygotowują się do obchodów jubileuszu 600-lecia założenia miejscowości. Właśnie 6 wieków temu Kazimierz Wielki nadał jej prawa wiejskie. Kulminacyjnym punktem uroczystości będzie przekazanie do użytku nowo wzniesionego siedmioklasowego budynku szkolnego. Korzystając z pomocy finansowej państwa, obiekt ten wznieśli gospodarze w czynie społecznym. Szkole Podstawowej nadane zostanie imię założyciela wsi- K. Wielkiego. Dnia 31 sierpnia 1969r. nastąpił ten ważny moment - oddanie do użytku nowej szkoły oraz odsłonięcie tablicy upamiętniającej 600-rocznicę nadania Mszance przez K. Wielkiego praw wiejskich. Wzorem naszych poprzedników my również pragniemy upamiętnić szczególny jubileusz, tym razem 100-lecia szkoły i z tej okazji zostało odsłonięte popiersie K. Wielkiego. Imię króla K. Wielkiego pozostało już bowiem w Mszance, gdyż jako założyciel wsi patronuje on do dziś Szkole Podstawowej. Przypomnijmy, co zapisali o tym wielkim władcy kronikarze: Następne lata przynoszą wiele zmian, reform: zmienia się ustrój, zmieniają się nauczyciele, a kolejne pokolenia opuszczają mury tej szkoły. Szkoła kształtuje młodego człowieka, uczy cierpliwości i odpowiedzialności za siebie i innych, dlatego drodzy uczniowie i absolwenci bądźcie wierni słowom naszego szkolnego hymnu: Opracowanie: Dorota Kozioł Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. Aktualna kategoria: Nauka » Historia » Liceum - lekcje 123 Scenariusz szkolnego przedstawienia z okazji Święta Niepodległości Jak co roku, 11 listopada na pamiątkę odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku po 123 latach niewoli w wyniku rozbiorów dokonanych przez Austro-Węgry, Prusy i Rosję obchodzone jest Narodowe Święto Niepodległości. W naszym gimnazjum również uczciliśmy to święto już w piątek A jak to tego doszło? Najpierw jako wychowawczyni klasy III B postawiłam na lekcji wychowawczej problem: "Jak wyobrażam sobie obchody 90 rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę w naszym gimnazjum?" Odbyła się straszna "burza mózgów", padały przeróżne pomysły, ale ostatecznie zdecydowano, że należy przygotować przedstawienie kostiumowe, które przybliży pozostałym uczniom trochę historii Polski. Chciałam, żeby wszystko było oryginalne i nasze, więc zaproponowałam uczniom napisanie scenariusza samodzielnie. Trudu tego podjął się Mariusz Jurewicz, który napisał prawie cały scenariusz. Ja dokonałam niewielkich poprawek w tekście i pomyślałam, że podczas zmian dekoracji dobrze by było dla urozmaicenia coś zaśpiewać. Moi uczniowie bardzo chętnie zgodzili się na wzięcie udziału w tym przedsięwzięciu. Sami przygotowali sobie kostiumy. Nad scenografią ciężko pracowała Karolina Grochowska. Jestem bardzo dumna, że mam takich wspaniałych uczniów, pełnych energii twórczej, pracowitych, pomysłowych i chętnych do dodatkowych prac na rzecz społeczności szkolnej. Przedstawienie graliśmy dwukrotnie: raz dla uczniów naszego gimnazjum, a drugi dla uczniów klas IV-VI sąsiedniej Szkoły Podstawowej im. AK w Janówce. Drugim etapem obchodów był konkurs dla uczniów klas trzecich na prezentację multimedialną : "Nie ma radości bez wolności". Powstały bardzo ciekawe prace. Zwycięzcy swoje prezentacje przedstawili kolegom na zajęciach z patriotyzmu w ramach godzin wychowawczych. Oto scenariusz przedstawienia. Historia odzyskania niepodległości przez naród Polski 11 listopada, w trzech aktach. (Czas trwania 50 min) Występują: Narrator – Maja Osewska Książę Stanisław August Poniatowski – Karolina Jeleniewska Caryca (Cesarzowa) Katarzyna II – Kasia Kopiczko Napoleon Bonaparte – Diana Dębska Józef Poniatowski – Adam Dziądziak Słowacki Juliusz – Basia Morgownik Mickiewicz Adam – Ewelina Frydrych Żołnierz – Karolina Mejcz Matka – Ula Kopiczko Żołnierz 2 – Paweł Kowalewski Józef Piłsudski - Paweł Kowalewski Kazimierz Sosnkowski – Mariusz Jurewicz Żołnierz niemiecki – Agatka Topolska Człowiek w garniturze wręczający order – Radek Szyłak Dekoracje wykonała Karolina Grochowska. Zostały namalowane farbami na dużych kartonowych arkuszach około 2 m wysokości. Podczas przedstawienia, aby sprawnie je zmieniać ułożyliśmy je warstwami jeden na drugim i oparliśmy o rozkładany parawan. Akt I [sceneria typowo miejska, dekoracje przedstawiają wnętrze pokoju.; na środku widać stolik, na nim stos papierów i świecznik z zapaloną świecą, obok pióro i kałamarz; lekko z boku widać narratora, ubranego w typowy partyzancki mundur, opartego o kamień lub siedzącego na nim, zależnie od okoliczności; narrator trzyma książkę, wyglądającą na bardzo starą, z której co chwilę będzie odczytywał fragmenty dziejów. Z boku na stojaku mapa Polski w okresie rozbiorów] Narrator: Warszawa, druga połowa wieku osiemnastego. Gdy na całym niemalże świecie trwają rewolucje, trwa czas wielkich reform i wielkiego rozwoju gospodarczego, mocarstwa zachodnie niemalże całkowicie porzucają wschodnie kresy Europy i zajmują się wewnętrznymi sprawami. Niewielu wtedy pamiętało, że gdzieś tam, daleko, jest jeszcze jedno państwo - wcale nie gorsze niż rycerska Anglia, wykształcona Francja czy bogata Ameryka. Pewien naród, który od dawien dawna słynął ze swej szlachetności i sprawiedliwości, chylił się ku upadkowi. Dumna i waleczna Polska musiała ugiąć się pod mocą agresorów. Wychodzi Kasia i śpiewa piosenkę - Taki Kraj Narrator: ( stoi przy mapie i mówiąc pokazuje kolejne obszary grabione przez zaborców) Rosja, Prusy i Austria. Trzy kraje, trzy silne mocarstwa zdecydowały się na haniebny czyn zagarnięcia ziem, które nie należały do nich. Stopniowo i powoli wchłaniały granice naszego państwa. W pierwszym rozbiorze w 1772 r. uczestniczyły wszystkie trzy: Rosja zabrała nam tereny na wschód od Dniepru i Dźwiny; Prusy zagarnęły Pomorze, tzw. Prusy Zachodnie, a Austria – ziemie na południu, nazwane Galicją. W 1793 r. granice rozszarpywały tylko dwa kraje. Prusy zabrały nam Wielkopolskę, aż po Woj. Rawskie, a Rosja ziemie Kijowskie i Mińskie. Był to drugi rozbiór. Ostatni miał miejsce dwa lata później, w 1795 r. Ponownie trzy państwa dzieliły między siebie już bardzo małe księstwo. Największe terytoria przypadły Rosji, Warszawę zajęły Prusy, a Austrii przypadły terytoria pomiędzy nimi. Tuż po uchwaleniu Konstytucji 3 maja, bo cztery lata później, na marne poszły starania całego pokolenia Polaków. Upadek powstania Kościuszki, odsunięcie od władzy kochanego króla. Tylko po to, byśmy mogli zobaczyć trzy cesarstwa, gdy na zwykłej papierowej mapie wyznaczają linie życia całym pokoleniom... Gdy 24 października 1795 roku nasz kochany kraj znika na całe 123 lata... Oznaczało to koniec wolności, której nikt nie powinien zostać pozbawiony. Nikt nie wziął pod uwagę zdania obywateli polskich. Próbowano zabrać nam najcenniejsze rzeczy, jakie posiadaliśmy - naszą mowę, kulturę, tradycje, honor... nasze miejsce na świecie. [narrator usuwa się na bok, na środek wychodzi Książę Stanisław August Poniatowski, w białej peruce; idąc podchodzi do mapy, zatacza się, jakby odniósł bardzo ciężkie rany w bitwie; podchodzi do stołu i chwyta za papiery] Książę: Co to? [pochyla się nad stołem] Ach, to konstytucja. [załamującym się głosem] Dlaczego, matko Święta, każesz mi patrzeć na klęskę? Chciałem to powstrzymać, przysięgam! Próbowałem walczyć... Diablico, coś omotała mój umysł, odezwij się teraz! Gdzie są twoje obietnice? Gdzie piękne uśmieszki? [nikt nie odpowiada; Książę bierze pióro, jednak ręka trzęsie mu się, także nie może nic napisać] Zawiodłem Cię, matko Święta. Zawiodłem cały kraj, który mi powierzyłaś w swoją opiekę... A teraz mogę już tylko patrzeć, gdy dziedzictwo tysięcy istnień przepadło, przelało się przez me dłonie jak woda, by rozbić się na piasku... [zawiesza głos; tymczasem jego monologowi przysłuchuje się uważnie nowa postać, ubrana w długą suknię, z koroną na głowie; jest to Cesarzowa Rosji, Katarzyna] Cesarzowa: [spokojnym głosem ze wschodnim akcentem wręcz ‘śledzikując”] Dliaczego tak rozpaczasz, Auguście? [podnosi na nią wzrok] Czyż nie tego chciałeś? Jesteś teraz wolny, nie musisz się martwić - nic ci już z mojej strony nie grozi. Nie trafisz do więzienia, którego zapewne nie byłbyś w stanie znieść. Książę: O czym mówisz Katarzyno? [widząc otwierające się usta Katarzyny, przerywa jej] Po co ci to wszystko? Dlaczego niszczysz kraj, który nic dla ciebie nie znaczył? Cesarzowa: Dobrze wiesz. Książę: Proszę cię, przestań! [pada na kolana] Nie każ mi na to patrzeć. Cofnij swoją decyzję, błagam... Wiem, że możesz... Cesarzowa: Zamilcz. [zmieniła ton na bardziej stanowczy] Nie mogłam pozwolić, by mój wychowanek umierał w więziennych murach jak reszta tej hołoty. Jak ci zdrajcy, którzy spiskowali przeciwko tobie. Dlaczego miałabym cofnąć swoją decyzję? Sam powiedziałeś - ten kraj nic dla mnie nie znaczy. Według mnie nie powinien istnieć! Książę: Nie mów tak... nie mów tak! Uczyń cokolwiek, cesarzowo zaklinam cię na święty krzyż pański... opuść tę ziemię, zostaw ją w spokoju! Cesarzowa: Za późno już, by cokolwiek zmienić. Ale co cię to obchodzi? Przecież jeszcze chwilę temu byłeś zadowolony z moich obietnic, dzięki którym mógłbyś... Zaraz, ty się...? Książę: Tak, pokochałem tę ziemię. I nie pozwolę, abyś mnie i mój naród pozbawiła państwa! [niemal krzyczy] Cesarzowa: Dość. Zamilcz. Nie mogę uwierzyć, że okazałeś się taki głupi [drwiąco], by się w to zaangażować. Rozczarowałeś mnie, Auguście. Tak samo rozczarowałeś swój kraj, o który tak kłamliwie walczysz. [ucisza go gestem] Ty i twoje wszystkie obietnice nie są warte nawet tyle, co ta kartka papieru. [bierze plik paperów ze stołu, po czym powoli i trzymając Księcia na dystans, spala je w płomieniu świecy; wszystkiemu towarzyszy jej upiorny, szyderczy śmiech; wychodzi] Książę; [sam; bierze do ręki popioły Konstytucji i z oczami wzniesionymi ku niebu, szepce] Któryś za nas cierpiał rany, Jezu, Chryste, zmiłuj się nad nami... [wychodzi] Narrator: Rzeczpospolita przestała istnieć, ale pozostał naród, język i tradycja. zaborcy zlikwidowali państwowość polską, lecz nie potrafili unicestwić polskości. Zmiana dekoracji: zabrać POKÓJ, zostaje LAS. W tym czasie Karolinka z Agatka śpiewają piosenkę – Ojczyzno ma Akt II Scena1 [sceneria przedstawia las, widoczne kamienie, drzewa, dwoje ludzi w mundurach - generalski francuski i polski - wchodzących powoli z lewej strony, pogrążonych w rozmowie; zatrzymują się na środku, nie przerywając dyskusji] Napoleon: A więc myślisz, Józefie, że mógłbym zaatakować Rosję zbyt późno? Poniatowski: Niestety, ale tak. Pojrzyj, Napoleonie, jaką drogę masz przed sobą; nie jest to wycieczka znad Paryża pod Waterloo. Przebyliśmy dopiero połowę drogi, a straciliśmy zbyt wiele. Ten marsz to przekleństwo dla naszych żołnierzy, wyruszyliśmy zbyt późno... Napoleon: Tak... Może. [smutnym wzrokiem patrzy na Poniatowskiego] Ale czyż mi się wydaje, czy naprawdę wyczuwam w twoim głosie mości Poniatowski nutkę strachu? Poniatowski: Wybacz genarale, iż po raz drugi ci przytaknę. Tak jak serca wielu żołnierzy, tak i moje przepełnia strach. A co będzie, jeśli... Napoleon: [przerywa mu] Za późno, by rozpamiętywać błędy. Alea iacta est. Poniatowski: Tak, kości zostały rzucone. Czy nie za daleko? Napoleon: Zbyt dużo pytań, nie poznaję cię. [poważniejszym głosem] Czy mój najlepszy generał Józef Poniatowski, którego ludzie jeszcze nigdy nie ugięli się pod wrogimi bagnetami, sugeruje mi teraz odwrót? Poniatowski: Nie, przyrzekałem przecież posłuszeństwo. W dodatku nie robię tego dla siebie. Napoleon: Tak, przecież wiem. [poklepuje go przyjacielsko po ramieniu] Możesz mi wierzyć, że dopóki żyję, obietnica moja będzie jedną z najważniejszych spraw, które nas obu dotyczą. Twój naród będzie miał własny kraj, choćbyśmy mieli to przypłacić własną krwią. I to robimy teraz; tylko wtedy, gdy Rosja zostanie całkowicie pokonana, Księstwo Warszawskie będzie całkowicie niepodległe. Możesz być tego pewien, tak jak tego, że tu przed tobą stoję. Poniatowski: [delikatny uśmiech] Oby, Napoleonie. Oby... [obaj schodzą ze sceny, znikąd pojawia się narrator ubrany jak poprzednio, tym razem na lewym ramieniu munduru pojawia się biało czerwona wstęga] Narrator: Józef Poniatowski wiązał z Napoleonem wielkie nadzieje. Niestety, pomimo obietnic, wyprawa na Rosję nie udała się, a Polacy mieli tylko Księstwo Warszawskie, mały zalążek Polski. Widocznie to wystarczyło, byśmy nie stracili ducha walki. Powolne odradzanie się państwa Polskiego trwało przez cały czas. Niedługo potem miało miejsce pierwsze powstanie, listopadowe, po którym wielu Polaków musiało opuścić nasz kraj. Na scenę wnoszona jest dekoracja DWORZEC KOLEJOWY z nazwa francuskiej miejscowości przygranicznej np.: AMIENS. W tym czasie Karolina śpiewa piosenkę Dziś do Ciebie przyjść nie mogę Scena2 Zza sceny słychać nagrany dźwięk odjeżdżającego pociągu [na scenę wchodzi człowiek ubrany w podróżny płaszcz, niesie ze sobą walizkę; zatrzymuje się na środku sceny i z kieszeni płaszcza wyjmuje kartkę; odczytuje powoli] Słowacki: Amiens... [rozgląda się po scenie] Tak, to chyba tutaj. [chowa kartkę, podnosi walizkę i zmierza na drugą stronę sceny] [w tym momencie na scenę ze strony, skąd wszedł Słowacki, wchodzi kolejny człowiek, ubrany podobnie, ale bez żadnego bagażu] Mickiewicz: Przepraszam pana. Nie orientuje się pan może, która jest teraz godzina? [Słowacki ogląda się, przystaje, wyciąga z kieszeni zegarek i sprawdza godzinę] Słowacki: Teraz jest wpół... [przy mówieniu powoli zwraca wzrok na Mickiewicza, przerywając mówienie] Czy pan...? Nie, to niemożliwe... Adam? Mickiewicz: Julek? [Słowacki puszcza walizkę, padają sobie w objęcia] Słowacki: Boże... Co ty tu robisz? Nie mogę uwierzyć... Przecież byłeś w Paryżu... Mickiewicz: Tak, byłem, ale teraz miałem spotkać się z jakimś generałem po ostatnim przerzucie... A co ty tu robisz, bracie? Słowacki: Ja z tego przerzutu skorzystałem. Nawet nie wiesz, jak bardzo się zmieniło w naszym kochanym kraju! Od twojego wyjazdu... Cóż, po prostu nie miałem czego tam szukać. Mickiewicz: Masz rację. Więcej zdziałamy tu, niżbyśmy mieli tkwić w rosyjskich więzieniach. A tymczasem... Zapraszam do mnie na herbatkę. [zapraszającym gestem wyciąga rękę do Słowackiego, po czym obaj odchodzą na prawo] Narrator: To właśnie Francja była głównym centrum pobytu polskich emigrantów. Tam zapadały najważniejsze decyzje. [przechodzi na drugą stronę] Przez ponad trzydzieści lat zaborcy mieli spokój, przerywany tylko niewielkimi zrywami ludności, głównie w sprawach społeczno-gospodarczych. Dokładnie trzydzieści trzy lata po powstaniu listopadowym wybuchło drugie, wielkie powstanie narodowe, nazywane powstaniem styczniowym. [usuwa się ze sceny] Ze sceny zabierana jest dekoracja DWORZEC KOLEJOWY, na scenie pojawia się krzyż brzozowy, z biało-czerwoną wstęgą. W tym czasie Kasia, Karolina i Agatka śpiewają piosenkę Biały krzyż Scena3 [ na scenę wchodzi chłopak ubrany w mundur żuawa śmierci, w ręku karabin, prowadzi za rękę kobietę wyniosłą, ubraną w elegancką suknię, na niej zimowy płaszcz] Żołnierz: Zatrzymaj się, matko. Niebezpiecznie będzie dalej podążać za mną. Matka: Wiem. Ale tak trudno mi się z Tobą rozstać... Jesteś moim jedynym synem! Nie wiem, co się stanie, jeśli Cię stracę... [płacze] Żołnierz: Nie płacz, matko. Robię to dla Polski, po to, byś mogła w końcu normalnie żyć. Robię to, bo tak trzeba. Ojczyzna potrzebuje takich jak ja, a ja się nie ulęknę rosyjskiego bagnetu, nie cofnę się przed niemieckim mundurem! [klęka przed nią] Nie płacz, matko, bo za kilka dni będziesz mogła cieszyć się wolnością!!! Matka: Ach, wy młodzi i te wasze idealistyczne okrzyki. [tuli głowę chłopca] Twój ojciec też był taki. Mówił, że musi walczyć, żeby inni nie mogli zginąć. Zawsze powtarzał, że od życia ważniejsze jest... Żołnierz: [wpada w słowo, odsuwając głowę] ...życie w wolności. Wiem, mówiłaś mi to już tyle razy. Mnie też ojczyzna potrzebuje, tak samo jak jego potrzebowała kiedyś. [matka wybucha płaczem, chłopiec całuje ją w rękę] Matka: Proszę Cię po raz ostatni, nie idź tam. Nie możesz skończyć tak, jak twój ojciec, którego ojczyzna potrzebowała tak bardzo, że zabrała go ze sobą do nieba. Żołnierz: Wtedy było inaczej! [wstaje] Nie byli przygotowani, nie mieli broni ani takiej ilości żołnierzy jak my teraz mamy. Za nami stoi Francja, Brytania i Austria! Teraz mamy Langiewicza, mamy Traugutta, a oni nie pozwolą odejść swoim żołnierzom, jeśli nie osiągną przedtem choćby skrawka celu! Powiedział nam, że należy bardzo, ale to bardzo wierzyć w zwycięstwo. A wtedy ono samo przyjdzie. Matka: Jak bardzo chciałabym, żeby to była prawda. Żołnierz: Bo to jest prawda, matko! [ogląda się przez ramię] Muszę... muszę już iść. Jest późno, czekają na mnie. [odwraca się, już ma wychodzić] Matka: Obiecaj, że nic ci się nie stanie! Słyszysz? [żołnierz schodzi powoli ze sceny, ale matka go zawraca] Poczekaj. [zdejmuje z krzyża wstęgę i owiązuje nią syna] Jeszcze to. Uważaj na siebie! Obiecaj! Żołnierz: Obiecuję! [schodzą ze sceny po przeciwnych końcach; w tle słychać strzały, po czym wczołguje się ranny żołnierz; powoli zmierza w stronę krzyża; chwyta za niego, jakby próbując się podnieść, ale jest za słaby, by to uczynić; prze krew wypowiada niewyraźnie słowa] Przepraszam, matko. Przepraszam, że cię zawiodłem. [upada na ziemie i nie rusza się; wbiega drugi żołnierz, ubrany podobnie; chwyta zmarłego i ściąga go ze sceny, po czym wraca po krzyż i znika] Narrator: Kolejne powstanie, które upadło, zabijając tysiące Polaków. Wielu zostało straconych potem na stokach cytadeli, innych zesłano na Syberię lub katorgę w kopaniach. I tym razem Polski duch walki nie ugiął się jednak przed zaborcami ani o milimetr. Zmiana dekoracji: zabrać LAS zostaje PARK. W tym czasie piosenka My pierwsza brygada Akt III [zmiana scenerii; ukazuje się miejski park; na scenę wchodzi generał, ubrany w zwykły, austriacki mundur; siada na ławce i zagłębia się w lekturze gazety; narrator ubrany w zimowy płaszcz] Narrator: Początek dwudziestego wieku przyniósł wielkie zmiany. Nastały czasy Piłsudskiego, czasy Legionów i czasy wielkiej wojny. Pierwszej wojny światowej. [schodzi] Piłsudski: [zerka na zegarek] Gdzie on się podziewa, do jasnej... [na scenę wchodzi żołnierz w mundurze szeregowca, wpada w słowo Piłsudskiemu] Sosnkowski: Przepraszam, nie mogłem przyjść wcześniej. [Piłsudski wstaje, salutuje, żołnierz mu odpowiada] Piłsudski: Dobrze. Lepiej późno niż wcale. Siadajcie, Sosnkowski. [obaj siadają na ławce, Piłsudski wyciąga gazetę i czyta, jednocześnie rozmawiając] Czy macie może pojęcie, dlaczego zostaliście wezwani? Sosnkowski: Nie, komendancie. Nie spodziewam się niczego. Piłsudski: Chyba nie muszę wam przedstawiać aktualnej sytuacji w Legionach? [Sosnkowski kiwa głową] Tak myślałem. Chodzi o przysięgę, którą mamy złożyć Cesarzowi za dwa dni... Sosnkowski: Tak, wszystko już zostało przygotowane. Żołnierze właśnie ćwiczą przed ceremonią i uczą się tekstu przysięgi, żeby... Piłsudski: [przerywa] Zmiana planów. Wezwałem was tu właśnie po to, byście zawiadomili Pierwszą i Trzecią Brygadę, że przysięgi nie złożymy. Z dniem jutrzejszym odmawiamy dalszej służby wojsku austriackiemu, a przysięga wierności nas dotyczyć nie będzie. Sosnkowski: [wstaje, wytrwale gestykuluje przy mówieniu] Ale dlaczego? Przecież sami nie podołamy wojnie, nie damy rady pokonać Rosji... Piłsudski: Rosja jest zajęta swoimi sprawami wewnętrznymi i na razie nie stanowi dla nas zagrożenia żadnego. Za to Cesarstwa – owszem. Nie możemy pozwolić, ażeby właziły nam na głowę; dlatego właśnie nie złożymy przysięgi wierności ani Niemcom, ani Austrii. Sosnkowski: Ależ komendancie, przecież... to dezercja! Odmowa wykonania rozkazu, za to można zawisnąć na stryczku! Piłsudski: Na stryczku to zawiśniecie wy, jeśli nie przestaniecie krzyczeć. [uśmiecha się lekko, ale mówi dalej poważnym tonem; Sosnkowski siada] Powiadam raz jeszcze, że jutro w południe oficjalnie wystąpimy z szeregów armii i opuścimy obóz. Zrozumiano? Sosnkowski: [na dźwięk głosu Piłsudskiego zrywa się, staje na baczność; wstaje także Piłsudski] Tak jest, panie komendancie. [salutuje] Piłsudski: Dobrze. Wiecie, co robić. Już niedługo będziemy sami walczyć o własne państwo. Odmaszerować! Sosnkowski: Tak jest. [odwraca się i schodzi ze sceny; połowie drogi jednak zwraca się jeszcze do Piłsudskiego] Jest jeszcze jeden problem. [na pytające spojrzenie Piłsudskiego odpowiada] Generał Haller. On nie odważy się sprzeciwić Cesarzowi. Piłsudski: Do diabła z Hallerem! To jego wybór, to jego oddział. My mamy swoje zdanie. [Sosnkowski odwraca się, ale tym razem zostaje zatrzymany przez Piłsudskiego] Nie martwcie się, Sosnkowski. Wszystko będzie dobrze. [odwzajemnia uśmiech, Sosnkowski wychodzi; Piłsudski siada na ławce i zagłębia się w lekturze gazety] Narrator: Niestety, Sosnkowski miał rację. Odmowa złożenia przysięgi została odebrana jako dezercja i oddziały Piłsudskiego zostały oddzielone od swojego dowódcy, który wraz ze swoim adiutantem Sosnkowskim, został przetrzymywany w twierdzy magdeburskiej w Niemczech. [w miarę mówienia na scenę wchodzi człowiek ubrany w niemiecki mundur, z karabinem; podchodzi do Piłsudskiego i wyrywa mu gazetę, po czym za pomocą karabinu podnosi go z miejsca i odprowadza ze sceny] Jeśli chodzi o generała Hallera, jego oddział został rozbity niedługo po ogłoszeniu traktatu brzeskiego, a sam Haller uciekł do Francji, gdzie tworzył nowe oddziały Polskie. [człowiek ubrany w niemiecki mundur chodzi po scenie] Wspomniane przez Piłsudskiego osłabienie Rosji przeniosło się także na państwo niemieckie w postaci kolejnej rewolucji komunistycznej. W ten sposób Piłsudski swoje więzienie opuścił i wraz z adiutantem i po odzyskaniu swoich oddziałów powrócił do Polski. [w tym czasie na scenę wchodzi Niemiec, który wcześniej aresztował Piłsudskiego; za nim podąża Sosnkowski, wyciąga karabin i zabiera mu jego broń, po czym jako aresztanta odprowadza ze sceny] Czekała już tu na niego Rada Regencyjna, która 11 listopada 1918 roku przekazała mu całkowitą władzę w kraju. Otrzymał stanowisko Naczelnika Państwa Polskiego, najwyższe ówczesne odznaczenie wojskowe. Dzięki niemu tego dnia Polska stała się samodzielnym i niezależnym państwem. Z własnym rządem, własnym wojskiem i własnymi tradycjami. [przez następne słowa narratora na scenę ponownie wchodzi Piłsudski, z drugiej strony wchodzi człowiek ubrany w elegancki garnitur, w rękach niesie order; podchodzi do Piłsudskiego, po czym przypina mu order do piersi] Musieliśmy spędzić w niewoli 123 lata, by zrozumieć, jak ważne dla nas są świadomość narodowa oraz wolność. I po raz pierwszy od tych 123 lat nasz naród mógł dumnie wypiąć pierś i powiedzieć: Wszyscy aktorzy wychodzą na scenę. Ktoś podchodzi zwija mapę z rozbiorami a z pod niej wyłania się współczesna mapa POLSKI. Wspólnie chórem mówią: Jestem wolny i niezależny. Jestem Polakiem. I jestem z tego dumny. Narrator: To tyle wspomnień. A teraz przedstawimy kilka współczesnych utworów z nutką patriotyzmu: Piosenki: 1. Kochana Polsko – śpiew Mariusz 2. Tango na głos, orkiestrę i jeszcze jeden głos - śpiew Kasia 3. Pokonaj siebie – śpiew Agatka i Radek 4. Niepodległa, niepokorna Ewelinka z chórkiem dziewcząt. Teksty piosenek kraj - J. Pietrzak Jest takie miejsce u zbiegu dróg, Gdzie się spotyka z zachodem wschód... Nasz pępek świata, Nasz biedny raj... Jest takie miejsce, Taki kraj. Nad pastwiskami ciągnący dym, Wierzby jak mary w welonach mgły, Tu krzyż przydrożny, Tam święty gaj... Jest takie miejsce, Taki kraj. Kto tutaj zechce w rozpaczy tkwić, Załamać ręce, płakać i pić, Ten święte prawo Ma, bez dwóch zdań... Jest takie miejsce, Taki kraj. Nadziei uczą ci, co na stos Umieli rzucić swój życia los, Za ojców groby, Za Trzeci Maj... Jest takie miejsce, Taki kraj. Z pokoleń trudu, z ofiarnej krwi Zwycięskiej chwały nadejdą dni. Dopomóż Boże I wytrwać daj! Tu nasze miejsce, To nasz kraj! ma d A7 Ref.: Ojczyzno ma g C F tyle razy we krwi skąpana d D7 g Ach jak wielka dziś Twoja rana d A7 d Jakże długo cierpienie twe trwa d D7 1. Tyle razy pragnęłaś wolności A7 d Tyle razy tłumił ją kat d D7 g Ale zawsze czynił to obcy d A7 d A dziś brata zabija brat 2. Biały orzeł znów skrępowany Krwawy łańcuch zwisa u szpon Lecz już wkrótce zostanie zerwany Bo wolności uderzył dzwon 3. O Królowo Polskiej Korony Wolność, pokój i miłość racz dać By ten naród boleśnie dręczony Odtąd wiernie przy Tobie trwał 4. O Matko ma Tyś Królową Polskiego narodu Tys wolnością w czasie niewoli I nadzieją, gdy w sercach jej brak do ciebie przyjść nie mogę Dziś do ciebie przyjść nie mogę, Zaraz idę w nocy mrok, Nie wyglądaj za mną oknem, W mgle utonie próżno wzrok. Po cóż ci, kochanie, wiedzieć, Że do lasu idę spać. Dłużej tu nie mogę siedzieć, Na mnie czeka leśna brać. Dłużej tu nie mogę siedzieć, Na mnie czeka leśna brać. Księżyc zaszedł hen, za lasem, We wsi gdzieś szczekają psy, A nie pomyśl sobie czasem, Że do innej tęskno mi. Kiedy wrócę znów do ciebie, Może w dzień ,a może w noc, Dobrze będzie nam jak w niebie, Pocałunków dasz mi moc, Dobrze będzie jak w niebie, Pocałunków dasz mi moc Gdy nie wrócę, niechaj z wiosną Rolę moją sieje brat. Kości moje mchem porosną I użyźnią ziemi szmat. W pole wyjdź pewnego ranka, Na snop żyta dłonie złóż I ucałuj jak kochanka, Ja żyć będę w kłosach zbóż. I ucałuj jak kochanka, Ja żyć będę w kłosach zbóż. Gitary - Biały Krzyż Gdy zapłonął nagle świat, Bezdrożami szli Przez śpiący las. Równym rytmem młodych serc Niespokojne dni Odmierzał czas. Gdzieś pozostał ognisk dym, Dróg przebytych kurz, Cień siwej mgły ... Tylko w polu biały krzyż Nie pamięta już, Kto pod nim śpi ... Jak myśl sprzed lat, Jak wspomnień ślad Wraca dziś Pamięć o tych, których nie ma. Żegnał ich wieczorny mrok, Gdy ruszali w bój,7 Gdy cichła pieśń. Szli, by walczyć i twój dom Wśród zielonych pól - O nowy dzień. Jak myśl sprzed lat, Jak wspomnień ślad Wraca dziś Pamięć o tych, których nie ma. Bo nie wszystkim pomógł los Wrócić z leśnych dróg, gdy kwitły bzy. W szczerym polu biały krzyż Nie pamięta już, Kto pod nim śpi . Legiony to żołnierska nuta Legiony to straceńców los! Legiony to żołnierska buta Legiony to ofiarny stos. My pierwsza brygada strzelecka gromada Na stos rzuciliśmy nasz życia los Na stos na stos! O ileż mąk ileż cierpienia O ileż krwi wylanych łez Pomimo to nie ma zwątpienia Dodawał sił wędrówki kres. Nie chcemy już od was uznania Ni waszych mów ni waszych łez Skończyły się dni kołatania Do waszych dusz do waszych kies. Umieliśmy w ogień zapału Młodzieńczych wiar rozniecić skry Nieść życie swe dla ideału I swoją krew i marzeń sny. Potrafim dziś dla potomności Ostatki swych poświęcić dni. Wśród fałszów siać zew namiętności. Miazgą swych ciał żarem swej krwi. Mówili żeśmy stumanieni Nie wierząc w to że chcieć to móc! Lecz trwaliśmy osamotnieni A z nami był nasz drogi wódz 6. KOCHANA POLSKO - Co jest? To jest ta miłość, w tym jest ta miłość... Kochana Polsko... Dzięki za wszystko... Od 22 lat... W tym syfie... Tak jest... ... miejsce Polska, system samowolka cel to forsa, w tym tkwi sekret biorę co los da, życia made in Polska to jest moje miejsce bo kocham to miejsce 2x Kochana Polsko dzięki za mądrość choć idę pod prąd za ludźmi którzy nazbyt zaufali pieniądzom hańbiąc Twoje godło na bankietach z pompą czekam na dzień w którym bez stresu spojrzę w bloku okno niepokój z troską szczęście zastąpi, choć śmiem w to wątpić wierzę że los który wartości skąpił w końcu sam siebie wykończy oddając to co nasze wiesz że każdy z nas ma patent by nie stać się judaszem wśród frajerów kreowanych przez prasę na zbawców bohaterstwo miernikiem sejmowych wynalazków Polsko, to jest bagno zwane rzeczywistością spróbuj mnie odciąć bym mógł cieszyć się wolnością to brzmi słodko jak Wedel gdzie eden choć pod tym sam niebem nie każdemu Bóg przyświeca poczuj prawdę która osiada na powiekach to jest o miłości której nie zmierzysz w monetach ... miejsce Polska, system samowolka cel to forsa, w tym tkwi sekret biorę co los da, życia made in Polska to jest moje miejsce bo kocham to miejsce 2x Kochana Polsko dzięki za mądrość, wiarę jak w lotto gdy szare twarze w deszczu mokną wiem że pokażesz mi coś co dojść do szczęścia da mi rozjaśni sekret schowany miedzy alejami po podróż tymi samymi drogami by zamiast czuć się okradanym unieść mnie ponad blokami jak Harier zamiast tysiąca jeden karier to jedną drogę uświetlisz mocno trzymam się nawierzchni idę niech każde polityczne kłamstwo zginie ty dasz mi siłę bym był dla wrogów s…..m to o twoje imię walka, bez tchu zaparcia miłość we mnie wielka jak w tych 6 miliadrach głupota oddana w zastaw w zamian traktat sprawdź nas jeżeli interesuje ciebie prawda tu ją dostarczam, sprzedawca ginie jak w flak przy hartach Polsko, wiem ze tu nic mnie nie ominie ... miejsce Polska, system samowolka cel to forsa, w tym tkwi sekret biorę co los da, życia made in Polska to jest moje miejsce bo kocham to miejsce 2x na głos, orkiestrę i jeszcze jeden głos – M. Rodowicz słowa: Grzegorz Tomczak Było ciemno, więc niewiele sam widziałem i pamiętam tez niewiele; było ciemno, wiem, że z pochyloną głową stałem tak, jak stoi się w kościele; a więc: stałem, nie widziałem, było ciemno, lecz słyszałem wciąż ten głos, ten głos, ten głos. Podejdź bliżej, więc podszedłem, jak skruszony obywatel do przedstawiciela władzy; podejdź bliżej, już wiedziałem, że ucieczka błyskawiczna tu niczemu nie zaradzi. więc podszedłem, posłuchałem, było ciemno, wciąż myślałem czyj ten głos, ten głos, ten głos. To nie wróg był, bo głos cichy i subtelny, ale polski i nieskazitelny; to nie wróg był, ten by zaraz mnie zapytał, czy mój światopogląd celny. więc to nie był wróg na pewno, bo nad głową, tuż nade mną usłyszałem ten głos, ten głos, ten głos. Ty to masz szczęście, że w tym momencie żyć ci przyszło w kraju nad Wisłą; ty to masz szczęście. Twój kraj szczęśliwy, piękny, prawdziwy, ludzie uczynni, w sercach niewinni; twój kraj szczęśliwy. Było ciemno, więc nie mogłem stwierdzić, komu pomyliły się epoki lub stulecia; było ciemno, może to Mickiewicz jaki, bo tak zgrabnie romantyczną wiarę krzesał; trochę niezorientowany, bo w tym kraju tak kochanym dawno nie był już widziany. Może Norwid, bo coś plótł, że łza gdzieś znad planety spada i groby przecieka; ale skąd by, skąd by wiedział, że na jego słowa ktoś tu jeszcze może czekać; teraz w modzie nie Norwidy, filozofy, okryjbidy, więc czyj ten głos, ten głos, ten głos siebie - FEEL potrafię, wzniosę się, To naprawdę dobry dzień, Jak w westernie jeden sen. Hej! Mówię w sobie siłę masz i nie przegraj, wygraj. Grasz, ale w pokonanie siebie. Ref.: Pokonam więc siebie, pokonam siebie. Udowodnię, że można lepiej. Pokonam więc siebie, pokonam siebie. Udowodnię... 2. Chcę, potrafię, jestem skałą, stać jak posąg to za mało. Wolę ruszyć z posag w świat. Hej! Nigdy więcej białych flag, chociaż już bywało tak. Wczoraj był ostatni raz. [Obiecuje sobie] Ref.: Pokonam dziś siebie, pokonam siebie. Udowodnię, że można Pokonam dziś siebie, pokonam siebie. Udowodnię... 3. Chcę, potrafię, wzniosę się, To naprawdę dobry dzień, Mam przed sobą jasny sen. Hej! Mówię w sobie siłę masz i nie przegraj, wygraj. Grasz, ale w pokonanie siebie. Ref.: Pokonaj więc siebie, pokonaj siebie. Udowodnij, że można lepiej. }3x Pokonaj wiec siebie, pokonaj siebie. Udowodnij... Wyżej, mocniej, dalej. Wyżej, mocniej, dalej niepokorna - sł. Janusz Szczepkowski, muz. Elżbieta Szaniewska zbrojnych tędy przeszło sporo się przelało łez Lecz wracali tu z orkiestrą, bo zwycięstwo jedno jest, więc szumiały dla nich wierzby i zakwitał biały bez, kiedy szli do niepodległej Spoza gór i rzek. ref: Niepodległa, niepokorna zawsze była, będzie, jest. Uskrzydlona bielą orła, bije rytmem naszych serc. (z chórem)Niepodległa, niepokorna już nie zniknie nigdy z map, bo jest nasza, bo jest wolna, bo na imię Polska, Polska ma. kurz nie opadł z drogi, jeszcze się czerwieni mak, a już wpisał czas w historię tyle nowych dni i dat. Wszystkie znane i wciąż bliskie, bo dotyczą przecież nas. I tej nuty Chopinowskiej, która w sercach gra. ref: Niepodległa, niepokorna zawsze była, będzie, jest. Uskrzydlona bielą orła, bije rytmem naszych serc. (z chórem)Niepodległa, niepokorna już nie zniknie nigdy z map, bo jest nasza, bo jest wolna, bo na imię Polska, Polska ma. Niepodległa, niepokorna już nie zniknie nigdy z map, bo jest nasza, bo jest wolna, bo na imię Polska, ma. Niepodległa, niepokorna już nie zniknie nigdy z map, bo jest nasza, bo jest wolna, bo na imię Polska ma. Polska ma Miło mi było przedstawić naszą nietypową lekcję historii Polski i patriotyzmu dla gimnazjalistów i innych zainteresowanych . Opracowała: Beata Miklaszewska - nauczycielka Gimnazjum w Janówce Udostępnij link do tej lekcji innym uczniom: Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Giszowiec nazywany też osiedlem ogrodem zyska nowe atrakcyjne miejsce. Zakład Zieleni Miejskiej podpisał umowę na budowę fontanny solankowej w Katowicach. Inwestycja powstanie u zbiegu ulic Wojciecha i Batalionów Chłopskich i jest wynikiem głosowania mieszkańców w budżecie obywatelskim. Po zimowej przerwie, od 1 kwietnia będzie można ponownie korzystać z tężni solankowej w parku Zadole. Tężnia solankowa, która powstała w ramach katowickiego budżetu obywatelskiego w 2019 roku była jedną z pierwszych w regionie. Kolejną inwestycją wykorzystującą solankę, będzie fontanna solankowa, również wybrana do realizacji w ramach BO. Projekt uzyskał ponad 3 tys. głosów mieszkańców. W ramach ośmiu dotychczasowych edycji BO katowiczanie wybrali łącznie prawie 1000 projektów, z których ponad 800 o łącznej wartości ok. 118 mln zł już zostało zrealizowanych. Powstały nowe ławki, chodniki, drogi rowerowe, zielone skwery, boiska, wodne place zabaw w Dolinie Trzech Stawów i na osiedlu Tysiąclecia, lodowisko w Murckach i tężnia solankowa w Parku Zadole. Z efektów projektów korzystają tysiące mieszkańców. mówi Marcin Krupa, prezydent Katowic Budowana w Giszowcu fontanna będzie drugim miejskim obiektem wykorzystującym solankę. Od 2019 roku w parku Zadole, przy ul. Wczasowej znajduje się, znacznie większa od planowanej fontanny, tężnia solankowa. Ona także powstała jako projekt z budżetu obywatelskiego. dodaje prezydent Fontanna solankowa powstanie u zbiegu ulic Wojciecha i Batalionów Chłopskich. Poza postawieniem samego wodotrysku zrealizowane zostanie również zagospodarowanie terenu znajdującego się w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Polegać ono będzie na wyznaczeniu ścieżek, urządzeniu zieleni oraz umieszczenie elementów małej architektury, takich jak np. ławki czy kosze na śmieci. W Giszowcu powstanie więc nowa atrakcyjna przestrzeń dla mieszkańców. Zgodnie z umową wszystko powinno być gotowe jeszcze w tym roku. Umowa zawarta jest pomiędzy katowickim Zakładem Zieleni Miejskiej, a firmą Bestlajk z Będzina. Koszt fontanny wyniesie ok. 520 tys. złotych. Jednak aby doszło do podpisania tej umowy, katowicki ZZM musiał przeprowadzić aż 8 postępowań przetargowych. Sytuacja na rynku wykonawców jest bardzo trudna. Już od dłuższego czasu ceny w budownictwie zmieniają się bardzo dynamicznie i stąd tak duży problem na wyłonienie wykonawcy tej inwestycji. mówi Magdalena Biela, zastępca dyrektora Zakładu Zieleni Miejskiej w Katowicach Tężnia solankowa w parku Zadole Zanim skorzystamy ze zdrowotnych właściwości solanki w Giszowcu, można będzie skorzystać z zalet tężni solankowej w Zadolu. Już od najbliższego weekendu katowiczanie będą mogli korzystać z dobroczynnych właściwości solanki, gdyż od 1 kwietnia tężnia w parku zacznie działać. Nowością dla odwiedzających będzie ustawiony w pobliżu tężni jeden z trzech miejskich fortepianów, który tak jak dwa inne stojące w centrum miasta, jest ogólnodostępny. Można się więc spodziewać, że inhalującym się spacerowiczom będą często towarzyszyły przyjemne dla ucha nuty fortepianu. Tężnia jest zasilana solanką Zabłocką z Dębowca, wydobywaną od 1892 roku z odwiertu „Korona” z głęboko położonych złóż wód leczniczych - solanek jodkowych. Jest to naturalny surowiec o potwierdzonych właściwościach leczniczych przeznaczony do pielęgnacji zdrowia i urody, tradycyjnie stosowany do kąpieli i inhalacji. Fontanny i tężnie solankowe poprzez tworzenie mgiełki z jodowanej wody przyczyniają się, według ekspertów, do poprawy zdrowia osób przebywających w ich pobliżu. Wdychanie solanki może pomóc walczyć z takimi problemami zdrowotnymi jak np.: nadciśnienie tętnicze, schorzenia zatok i górnych dróg oddechowych, alergie, nerwica wegetatywna, niedoczynność tarczycy, czy choroby reumatyczne. Warto jednak pamiętać, że występują także przeciwwskazania dla wdychania mgiełki solankowej przez niektóre osoby. Przed korzystaniem z dobrodziejstw tężni należy więc bezwzględnie zapoznać się z dostępnym na miejscu regulaminem.

jest takie miejsce u zbiegu dróg nuty